„W czerwcu najpiękniej ogród zakwita Luizy,
którego nieistnienie zabija, jak topór“
Ten cytat z wiersza Andrzeja Bursy mógłby być mottem mojej całej mojej twórczości. W kongenialny sposób definiuje on fenomen transcendencji sztuki, która stara się być czymś więcej niż banalną doraźną ilustracją publicystyczną (co jest niestety tak charakterystyczne dla większości dzieł sztuki współczesnej).
Jest to tytuł mojej wystawy, którą w 2009 roku miałem w Warszawie w Austriackim Forum Kultury. Na tej wystawie starałem się pokazać wszystko, co dotyczyło mojej współpracy z TheaterMëRZ z Gazu, a więc fotograficzną dokumentację moich scenografii dla tego teatru, montaż nagrań wielu spektakli, a także plakaty i ulotki, które zaprojektowałem dla TheaterMëRZ.
Ten tekst napisałem z okazji wystawy „Obrazy w Teatrze – Teatr w obrazach” w Austriackim Forum Kultury w Warszawie w 2009 roku. Wystawa ta pokazywała dokumentację fotograficzną i filmową mojej współpracy z TheaterMëRZ, a także moje obrazy zainspirowane tą współpracą.
Mała wioska bułgarska przytulona do malowniczych górek Strandża, oddalona kilometr lub dwa od brzegu Morza Czarnego, unika tłumów turystów i zachowuje od lat prawie niezmienny, alternatywny urok.
Próbując wielokrotnie interpretować swoją twórczość, znajdowałem różne metody takiej interpretacji. “Rytm i relatywizm”, jako określenie semantyczno wizualnej struktury sztuki, zdefiniowałem w wielu swoich wcześniejszych tekstach.
Rytm w sztuce jest czymś naturalnym, a jednocześnie zupełnie nieuchwytnym i bardzo trudnym do zdefiniowania dla kogoś, kto tego nie jest w stanie zrozumieć, zauważyć lub odczuć. Teoretycznie odmierzanie rytmu w muzyce na 3/4 lub 4/4 jest proste.
W ostatnim (majowym) numerze DIGITA pojawił się tekst Kuby Tatarkiewicza „Sztuka sztuki“, gdzie autor próbuje przedstawić swoją definicję sztuki. Temat bardzo ambitny, szczególnie w magazynie komputerowym, chociaż DIGIT w podtytule swojej winiety ma napisane – SZTUKA, TECHNOLOGIA I PROJEKTOWANIE.
Temat ten nasunął mi się podczas pracy nad obrazem, który ma dość specyficzna historię. Podczas porządków w Privat Galerie (dzisiaj Galeria Pokusa) w Wiesbaden gdzie w 2001 roku miałem wystawę, uratowałem pewien obraz przed wyrzuceniem na śmietnik.
Doznaję ostatnio dziwnego uczucia, że otwieranie nowych wystaw jest czymś absurdalnym i śmiesznym. Jak napinanie muskułów na pokazach kulturystycznych lub popisy wokalne „u cioci na imieninach” To mazanie po płótnie lub po czymkolwiek i tworzenie ooooooobiektów sztuki, które nie niesie za sobą żadnego konkretnego sensu ani konsekwencji praktycznych …
Sztuka zaczyna się tam, gdzie kończy się rzeczywistość. Nie sprawia to jednak, że staje się ona dla nas czymś nierealnym lub nie rzeczywistym. W porównaniu ze światem realnym, rzeczywistość sztuki znajduje się w równoległym wymiarze.
.